De vrijwilligers van de HVA hebben in de afgelopen honderd jaar de nodige successen geboekt voor wat betreft het behoud van waardevol erfgoed. Bedreigingen daarvan waren er genoeg. Maar wie nu door de stad loopt en zich een beetje verdiept in haar geschiedenis, kan alleen maar vrolijk worden van al het fraais dat er te zien is. Het is een prachtige stad.
Door de jaren heen is Alkmaar natuurlijk wel behoorlijk veranderd. Het is groter, drukker, moderner. Een bescheiden provinciestad werd een van de bekendste en aantrekkelijkste Oudhollandse steden. Alkmaarders maken samen de stad en schrijven zo geschiedenis. Nu en in de toekomst wil de HVA daarom de verhalen van Alkmaar vertellen, de verhalen van de mensen. Dat zijn wij: het levend geheugen van de stad.
Het zijn herinneringen die in ons hoofd zitten: het straatleven van vroeger, met veel spelende kinderen en de winkeltjes, het schoolplein met zijn knikkerputten of de poeptonnen: nu niet meer te bevatten. Hierover lees ik op de website Alles is familie: ‘Je bent als de dood dat hij morst.’ Aan het woord is mevrouw Sman uit de Alkmaarse Spoorbuurt, die in 1975 haar hart luchtte bij een journalist. Twee keer in de week kwam een gemeentelijke ‘tonnenman’ langs om de volle ton om te ruilen voor een lege. Het transport ging dwars door het huis.
En altijd was er die angst voor lekkage. De ton stond in een huisje in de tuin. Het zitten er op vond mevrouw Sman niet zo’n bezwaar, al was het wel wat koud in de winter. Hinderlijk was het te snel volraken van de ton. Naar een verjaardag zag ze niet echt uit: ‘Eén ton voor dertig mensen! Dan gingen de mannen in de tuin en mochten alleen de vrouwen op de ton’. Pas op 2 februari 1983 werd de laatste ton buiten bedrijf gesteld.
Rob Marijn, HVA